سرود من

غرقِ غمم وَ سیاهی حسودِ من

بر دار وعده ها همه ی تارو پودِ من

فکرم نمیرود به درستی به راه خود

ولگردِ پهنه ی شب هاست بودِ من

افسرده ام وَ نفرتِ تبدارِ کینه ها

پایش گذشت از سرِ مرز وجود من

محوند سایه و شب در سیاهیم

هستی گرفت بودنِ خود از نبود من

دارم امید تا که ببینم سپیده زد 

پایان گرفت حسرت و غم ها ،جمودِ من 

شب ساک رفتن خود بست و روز شد 

آمد دوباره به لب ها سرود من .

#احمد_یزدانی