شعله ورم باقیم سرد شوم نیستم
متفاوت ؛ خاصم ،#شاعری_ایرانی
با نگاهی ویژه ؛ بینشی انسانی
اهل شعر و واژه ، جمله را میکاوم
گاه صاف و آبی ؛ گاه هم بارانی
جنس من از هجرت ،ره سپردن کارم
عاشق تغییرات ؛ریشه ای ، بنیانی
مثل شمعم روشن ، سوز و سازی دائم
گریه هائی جانکاه ، ضجّه ای پنهانی
انتقادی هرجا ، خوانده ای در شعرم
درد و درمان باهم ، هر دو را می خوانی
ساده ؛ بی پیرایه ،بی گره ؛ بی مشکل
خاطراتی روشن ؛ سختی و آسانی
ایده آلم قُلّه ، رو به آنجا راهی
ظاهرم آرام است ،سینه ام طوفانی
میکنم با شعرم ؛ رو به فردا پرواز
هاله ای از احساس ؛ مثبت و نورانی
عاشقِ زیبائی ، مثل گل ،آزادی
نا امیدی محکوم ، کردمش زندانی
من #احمد_یزدانی هستم
ادامه...
چون تو بسیار آمدند و بد بمردم کرده اند
چون تو بسیار آمدند و بد بمردم کرده اند
با خیانت خورده اند حقّ همه از مرد و زن
شاعر یک لا قبا را تو نترسان از خودت
شاعران در آستین دارند هزاران فوت و فن
فرق من با تو زیاد است از زمین تا آسمان
تو رئیس و من مخالف با تو از عهد کهن
ادّعاهای تو چون لاف و گزاف بیخود است
ساز خودخواهی خود را روی سِن تنها بزن
چون تو بسیار آمده دزدیده با خود برده اند
با کتک گشته فراری کرده اند ترک وطن
بوده رویای خلایق روز خوش در زندگی
گشته ای اسباب مرگ گاو و اشک مشد حسن .
دو خط شعر گدائی
مثل موشی تا کمر خم میشود در روبرو
پشت سر بد میکند از شعر شاعر گفتگو
در خیالش خوانده است خود را هنرمندی بزرگ
غافل از افتادگی در پایه ی هر گفتگو
با دو خط شعر گدائی یا دو عکس یادگار
هیچکس شاعر نشد یا صاحب هیچ آبرو
بحث دیگر در هنر بحث تحمّل در نظر
شعر دزدان استخوان بوده هنر را در گلو
با زبان بازی و تهمت ، ادّعاهای بزرگ
میشود عکس العمل ها بد برایش از دو سو
مردم صاحب هنر پوشیده هستند و عمیق
پابرهنه در میان کوچه آنها را مجو
حق پرستان شعله سان غوغا به سر در آتشند
رازشان با شعرشان باشد از اسرار مگو .